FOMO w kolorze ultramaryny

Wystawa przekrojowo eksploruje zjawisko FOMO (Fear of Missing Out) — lęku przed tym, co nas omija, przez pryzmat osobistych, społecznych i pokoleniowych doświadczeń. FOMO to jedno z najistotniejszych zjawisk współczesności. W dobie nieustannego dostępu do informacji, mediów społecznościowych i natychmiastowej komunikacji, strach przed byciem pominiętym, nieobecnym czy niewystarczająco „na bieżąco” staje się wszechobecnym doświadczeniem.

Mierząc się z tym tematem, studenci przyjęli różnorodne strategie interpretacyjne — od dystansu, przez ironię, po melancholię. Wśród prac znajdziemy opowieść o blokadzie twórczej, wynikającej z porównywania się do innych, o relacjach z bliskimi i wspomnieniach, które zanikają, oraz o obawie przed marnotrawieniem czasu i lęku przed starzeniem się. Każdy z wizualnych eksperymentów wnosi odmienny głos do zbiorowej historii o współczesnych pragnieniach, obawach i codziennych próbach ich oswajania.

Kolor ultramaryny pełni tu rolę wspólnego mianownika, uwypuklającego temat. Historycznie kojarzony był z luksusem, jako że tworzony był z drogiego kamienia lapis lazuli, jak i duchowością, ponieważ niejednokrotnie zdobił szaty wizerunków religijnych. Kluczowym wymiarem wydaje się w tym kontekście jego niedostępność. Jego wybór ma symbolizować tęsknotę za czymś nieuchwytnym, towarzyszącą cyfrowemu przesyceniu, ale także pozorny spokój, maskujący wewnętrzny niepokój.

„FOMO w kolorze ultramaryny” to wystawa, która nie daje łatwych odpowiedzi. To wizualna migawka obrazująca napięcia między obecnością a nieobecnością, pozorem a prawdą, nadmiarem a pustką, a w końcu cyfrowym światem a realnym doświadczeniem. To, co oferuje ta wystawa, to poczucie, że nie jesteśmy sami w tym lęku. Być może jedynym jego rozwiązaniem jest współodczuwanie — jeśli tylko odważymy się podzielić swoją historią, tak jak robią to dziś artyści na tej wystawie.

Autorka tekstu: Zuzanna Grochowska