Powstała na początku XX wieku Szkoła Sztuk Pięknych została upaństwowiona w roku 1922. Dziesięć lat później uzyskała nazwę Akademii Sztuk Pięknych, a w 1934 pełnię praw akademickich. W programie szkoły od początku mocno akcentowana była rola sztuki użytkowej. Równorzędne traktowanie sztuki „czystej” i „stosowanej” od początku było cechą wyróżniającą warszawską uczelnię, szczególnie w porównaniu z bardziej tradycyjną akademią krakowską. Uczelnia pozostała jednowydziałowa, co wzmacniało rolę autorskich pracowni. Jedną ze specjalizacji, którą student mógł wybrać po ukończeniu wspólnego dla wszystkich pierwszego roku, była grafika. W końcu 1922 r. stanowisko profesora grafiki objął Władysław Skoczylas, który do 1934 r. prowadził jedną z wiodących pracowni uczelni. W 1926 powstała Katedra Grafiki Użytkowej, prowadzona przez Edmunda Bartłomiejczyka.
Po II wojnie światowej to właśnie graficy odbudowywali tradycję i materialny byt uczelni. Pierwszym rektorem został Stanisław Ostoja-Chrostowski. Jednym z najważniejszych jego współpracowników był Edmund Bartłomiejczyk. Śmierć obu profesorów zachwiała tym procesem przywracania grafice jej pozycji w strukturze uczelni. Połączenie Akademii z dawną Miejską Szkołą Sztuk Zdobniczych i Malarstwa, które nastąpiło w 1950 r., wzmocniło kierunek projektowania graficznego. W 1951 Pracownię Książki i Ilustracji objął Jan Marcin Szancer, a w 1952 nastąpiło otwarcie dwóch pracowni plakatu prowadzonych przez Henryka Tomaszewskiego i Józefa Mroszczaka, pedagogów związanych z polską szkołą plakatu. W latach 1957-58 Akademia przeszła reformę, w wyniku której stała się uczelnią o czterech wydziałach: Malarstwa, Rzeźby, Architektury i Grafiki, z tym że studia na Wydziale Grafiki rozpoczynały się po 2-letnim studium ogólnym przynależnym do Wydziału Malarstwa. Pełną autonomię Wydział Grafiki uzyskał w 1968 r.
