Malarz, rysownik, grafik, dydaktyk. Profesor w dziedzinie sztuk plastycznych w dyscyplinie artystycznej sztuki piękne. Studia w latach 1987–1992 na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Doktorat na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie w 2000 roku. Habilitacja na Wydziale Malarstwa i Grafiki ASP im. W. Strzemińskiego w Łodzi w 2008 roku. Od 1994 roku wykładowca na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Od 2010 roku prowadzi pracownię rysunku na Wydziale Grafiki warszawskiej ASP. Od roku 2007 wykładowca Polsko-Japońskiej Akademii Technik Komputerowych w Warszawie gdzie prowadzi zajęcia z rysunku i malarstwa. Autor kilkunastu wystaw indywidualnych i tekstów krytycznych. Brał udział w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych. Laureat kilku nagród i wyróżnień w konkursach artystycznych. Juror w konkursach plastycznych.
O FIGURACJI
Coraz częściej zauważam we współczesnych działaniach artystycznych brak antycznego piękna i harmonii. Owszem, twórcy często przekraczają granice tradycyjnych obszarów sztuki. Istnieje też od jakiegoś czasu nurt tzw. sztuki krytycznej, z dezaprobatą kontestujący obowiązujące wcześniej standardy kulturowe i artystyczne, normy moralne i społeczne. Twórcy już dawno przekroczyli granice obowiązujących do tej pory zakazów w obrębie duchowości, seksualności, zdrowia, życia i śmierci czy nawet procesów fizjologicznych. Dla mnie figuracja to niezwykle ważne zjawisko. Pomimo faktu, że dzisiaj zajmuję się działaniami opartymi na abstrakcji to dalej jestem wielbicielem sztuki figuratywnej. Szczególnie dotyczy to jej klasycznej, harmonijnej i, przede wszystkim, szanującej człowieka odsłony.
O ABSTRAKCJI
Abstrakcja geometryczna to poszukiwanie ładu i harmonii. W oderwaniu od nieprzewidywalności, zmienności i niejednoznaczności jaką oferuje spontaniczny gest. To działanie poszukujące wciąż nowych terenów na których mogę podjąć dialog ze współczesnością. Współczesna sztuka geometryczna powinna świadomie naruszać, przyjmowane wcześniej, formalne ograniczenia. Powinna czerpać pełnymi garściami ze współczesnych technologii. Powinna śmiało wkraczać w te rejony, na których do tej pory była nieobecna. Powinna wymykać się wszelkim doktrynom i nakreślonym wcześniej porządkom. Powinna stać się nośnikiem nowych, niekiedy wręcz sprzecznych z jej wcześniejszymi założeniami idei.
O LINII
Układ linii określających formę jest znacznie starszy niż perspektywa lokująca obiekty w przestrzeni. W XX wieku linia stała się przedmiotem powszechnej eksploracji, w tym także w zakresie jej semiotycznych i ideowych konotacji. Linia stała się nośnikiem czystego przekazu graficznego opisującego świat. Badając jej charakter odkrywam na nowo przynależne jej formy i funkcje. Linia jest dla mnie tym, czym dla lingwistów słowo – aktem wiedzy i uświadomienia. Dzięki jej zrozumieniu i przyswojeniu pojęcia linearności, uruchamiany zostaje proces badawczy. Spostrzeżenie, jakoby kreska-linia kwalifikowała daną pracę do dziedziny rysunku, a barwna plama stanowiła atrybut malarstwa, nie jest w stanie wytrzymać próby choćby pobieżnej analizy.
O RYSUNKU
Najprostsza definicja rysunku mówi, że rysowanie polega na świadomym stawianiu linii i kresek, a użyte ku temu środki mają raczej znaczenie drugorzędne. Ponadto, brak dodatkowych działań, takich jak przygotowanie podobrazia, matrycy bądź też formy przestrzennej niezbędnych w malarstwie, grafice czy też rzeźbie – w tym wypadku jawi się jako zbędne. Dzięki tej technologicznej prostocie rysunek jest obrazem czystej, artystycznej wizji. Nie potrzebuje etapów pośrednich. Nawet w czasach, w których sztuka podlegała najrozmaitszym konwencjom, rysunki zawsze zdradzały prawdziwy charakter artysty. Rysunek wreszcie, ze swoją naturalną intymnością i prostotą jest dla mnie najbardziej atrakcyjną formą obrazowania.
